Sportowcy, a w szczególności biegacze, są 15-krotnie częściej narażeni na zerwanie i aż 30-krotnie bardziej podatni na przeciążenie ścięgna Achillesa, w porównaniu ze „statystycznym Kowalskim”. W przypadku dysfunkcji ścięgna Achillesa związanej z przeciążeniem, dolegliwości bólowe pojawiają się stopniowo i zwykle dają o sobie znać w postaci porannej bolesności i sztywności ścięgna 2-3 cm powyżej kości piętowej. Ból zmniejsza się w czasie chodzenia, po ogrzaniu tkliwej okolicy i przy kontynuowania wysiłku fizycznego, a pojawia się ponownie w kilka godzin po jego zakończeniu. Do czynników zwiększających ryzyko przeciążenia ścięgna Achillesa zalicza się:

– nadmierną rotację stopy do wewnątrz w fazie jej przetaczania z pięty na palce w trakcie biegu,

– wieloletni okres treningów,

– przykurczenie i osłabienie tylnej grupy mięśni podudzi,

– ograniczenie zgięcia grzbietowego,

– zbyt dużą intensywność treningu siłowego mięśni podudzi, w tym – plyometrycznego.

Przeciążenie ścięgna Achillesa polega głównie na zaburzeniu ułożenia włókien kolagenowych i wymaga, oprócz ograniczenia czynników zwiększających ryzyko tego urazu, zastosowania ćwiczeń protokołu Alfredsona, tzn. obniżania pięty potęgującego produkcję kolagenu oraz zwiększającego objętość ścięgna oraz jego odporność na napięcia.

Protokół Alfredsona obejmuje ćwiczenia ekscentryczne ścięgna Achillesa – w zasadzie dwóch oddzielnych, bo wykonywanych: przy wyprostowanym stawie kolanowym ( praca mięśni brzuchatych łydki) oraz w pozycji zgięcia w stawie kolanowym ok. 45 stopni (m. płaszkowaty). Ćw. polegają na opuszczaniu pięty poniżej poziomu stopy do 180 razy na dzień. Powrót do pozycji wspięcia na palce stopy pracującej następuje przy pomocy pracy drugiej stopy. Protokół Alfredsona można wzbogacić o terapię kompresyjno-niedokrwienną przy pomocy flossingu, co przyczyni się do przywrócenia ruchów ślizgowych tkanek miękkich i powięzi względem siebie.

Zwiększenie objawów bólowych jest prawie nieodłącznym elementem początkowego etapu stosowania ćw. protokołu Alfredsona. 12 tygodniowy program ćw. ekscentrycznych kompleksu mięśniowo-ścięgnistego tylnej grupy podudzia prowadzi do wyleczenia w 90% przypadków bolesności środkowej części ścięgna. Z kolei protokół obniżania pięty jest skuteczny jedynie w 30% przypadków przeciążeń ścięgna Achillesa w rejonie przyczepu do kości piętowej.